sábado, 19 de febrero de 2011

La verdadera solución: + carriles bici!

Desde hace ya algún tiempo, la utilización de la bicicleta en las ciudades y su convivencia con otras formas de movilidad —a saber: principalmente los vehículos de cuatro y dos ruedas motorizados así como los peatones—viene generando un debate un tanto bizantino, propio de un país que, como casi siempre, llega tarde o de forma incompleta a la mayoría de avances. Sólo así se puede explicar que, inmersos ya en la segunda década del siglo XXI, se esté todavía intentando legislar sobre el uso de la bicicleta, mientras que en países como Holanda estén ya estudiando la posibilidad de introducir carriles-bici solares. Y acaso habría que reconocer que fue el servicio de alquiler público de bicicletas Bicing, creado en Barcelona en marzo de 2007, el que más ha contribuido a popularizar el uso de este medio de transporte entre los ciudadanos de las grandes urbes españolas. Con su inesperado éxito se puso sobre la mesa la dificultad a la que se enfrentan los ciclistas en entornos pensados casi exclusivamente para los coches y los viandantes.  Es por ello que la noticia de que la DGT permitirá a las bicicletas circular por las aceras de más de tres metros de ancho resulte especialmente significativa de la incapacidad de nuestros políticos para diseñar planes de movilidad basados en la experiencia de otros países y no en la mera improvisación cortoplacista. Y es que no parece ésta la solución más adecuada a un problema que requiriría una visión casi de Estado (como lo es en Holanda) y donde el carril-bici como infraestructura, tanto en vías urbanas como interurbanas, debería cobrar un protagonismo sin paliativos. Tanto los peatones, los vehículos como las bicicletas precisan de un espacio propio por el que poder circular o pasear, y sin el cual la convivencia armónica no estará garantizada. Un carril-bici bien señalizado y separado de aceras y calles se antoja como la solución inexcusable para cualquier plan de movilidad sostenible. La desmesurada anchura de las aceras en algunas ciudades no puede servir de excusa para abordar un tema tan crucial de forma tan frívola e irracional. Es hora de que como ciudadanos exijamos a nuestros gobernantes soluciones que han demostrado su eficacia en países de nuestro entorno y que, ejecutadas con pre-visión, serían también eficientes desde el punto de vista económico.
Y para muestra de esa convivencia (vehículos, ciclistas y tren) fijaos en la foto de esta entrada tomada en una ciudad holandesa de cuyo nombre no puedo acordarme y que constituye un ejemplo de lo que es un sistema nacional modélico de carriles-bici. ¡Tendríamos que tomar buena nota!

lunes, 14 de febrero de 2011

Windows? Si, pero cun mellor coeficiente de Uw

Cando un viaxa por Europa adiante e, concretamente, polos países nórdicos, Alemaña ou Austria, por poñer só algúns exemplos, unha das cousas máis chamativas é o grao de confort en canto á temperatura interior do que se goza en edificios públicos e vivendas particulares. Sempre me sorprendou que un poida pasar máis frío no inverno nun apartamento á beira do Mediterráneo que nunha vivenda de calquera barrio berlinés. E non me refiro estrictamente a acadar unha temperatura interior determinada a base de pór a calefacción a todo meter, senón a unha inconfundible sensación de benestar provinte dun axeitado illamento térmico e acústico. É certamente curioso como no eido da construción civil, a diferenza doutras áreas do coñecemento técnico e científico, como por exemplo a mediciña, a telefonía móbil, as tecnoloxías da información..., onde os adiantos nun recuncho do planeta teñen unha implantación case inmediata no resto do mundo; a transferencia de coñecemento entre os distintos países non semella producirse. Malia o infausto auxe do inmobiliario en España nos últimos anos (ou habería que dicir, máis ben, a causa precisamente diso), a calidade construtiva das vivendas no noso país é francamente mellorable, por non dicir que deixa moito que desexar. E isto débese probablemente a unha ignorancia interesada de boa parte dos que se adican a construír vivendas neste país e coa que todos os cidadáns temos sido, en maior ou menor medida, conniventes...
Todas esas eivas construtivas vense especialmente reflectidas no elevado coeficiente de transmisión térmica ou Uw da meirande parte das fiestras instaladas nos fogares ao sur dos Pirineos. Obsesionados por dotarnos dos mellores sistemas de calefacción e aire acondicionado, esquecemos que é precisamente polas xanelas por onde se vai a maior parte do calor. De feito, calcúlase que até o 40% do calor marcha sen fornecer confort polas regañas das fiestras. De todolos xeitos non hai que perder de vista que un bo illamento non serve unicamente para o tempo frío senón tamén para o quente, o que aforraría sen dúbida moito consumo de aire acondicionado no verán. Por iso, a vindeira vez que teñas ou queiras trocar de xanelas non preguntes soamente polo prezo, senón polo coeficiente Uw. É probable que o vendedor te mire con cara rara. Mais iso, á fin, será o que realmente che fará aforrar cartos.